Terapia Integracji Sensorycznej (SI) jest procesem, który organizuje informacje płynące do mózgu z różnych zmysłów: wzroku, słuchu, węchu, dotyku, równowagi. To dzięki temu procesowi nasze napięcie mięśniowe jest prawidłowe, potrafimy skoordynować ruchy, nauczyć się nowych dyscyplin sportowych, a będąc w głośnym miejscu skupić się na przykład na pisaniu, a nie zatykaniu uszu, by odciąć się od hałasu.
Wszystkie zmysły kształtują się już w okresie płodowym. Ilość odbieranych wrażeń zmysłowych wzrasta gwałtownie wraz z chwilą narodzin, a rozwój procesów integracji sensorycznej najintensywniej przebiega u dziecka w wieku przedszkolnym.
Dzieci z zaburzeniami procesów integracji sensorycznej mogą mieć na przykład:
- problemy z uczeniem się,
- relacjami z rówieśnikami,
- wykonywaniem precyzyjnych ruchów,
- utrzymaniem równowagi.
Terapia integracji sensorycznej – po co?
Terapia integracji sensorycznej (SI) ma na celu nauczenie dziecka adekwatnego reagowania na bodźce dopływające do niego zarówno ze świata zewnętrznego jak i z ciała.
Dzięki odpowiednio dobranym ćwiczeniom dziecko może poprawić sprawność motoryczną, koordynację ruchów, uwagę i koncentrację czy samoświadomość, a także funkcjonowanie społeczne i emocjonalne.
Jakie objawy mogą świadczyć o występowaniu zaburzeń w zakresie integracji sensorycznej?
- dziecko unika zabaw na zjeżdżalniach, huśtawkach, drabinkach itp.,
- cierpi na chorobę lokomocyjną,
- nie lubi gier i zabaw sportowych, ma kłopoty ze złapaniem piłki,
- jest niezgrabne ruchowo, myli strony prawo-lewo,
- ma opóźniony rozwój mowy,
- obniżoną percepcję słuchową i wzrokową,
- jest nadwrażliwe na pewne dźwięki,
- ma trudności w nauce czytania i pisania,
- jest nadpobudliwe ruchowo,
- ma trudności z koncentracją, z trudem zapamiętuje, uwagą, spostrzeganiem
- negatywnie reaguje na bodźce dotykowe – nie lubi chodzić boso, nie lubi mycia włosów, czesania, podczas mycia zębów pojawia się odruch wymiotny,
- niski poziom aktywności – senność, brak energii do działania, ociężałość, niepewność ruchowa,
- problemy z utrzymywaniem równowagi, przekraczaniem osi środkowej ciała,
- zaburzenia praksji – planowania motorycznego,
- szybka męczliwość, niechęć do podejmowania prostej, krótkiej aktywności fizycznej,
- niska jakość organizacji przestrzeni wokół siebie,
- problemy emocjonalne (lęk, stres, chwiejność, niskie poczucie własnej wartości),
- trudności w relacjach społecznych.
Jeśli zauważysz u swojego dziecka powyższe objawy, są one wskazaniem do konsultacji z terapeutą SI.
Terapię SI można stosować w pracy z osobami z różnymi zaburzeniami rozwojowymi takimi jak:
- niepełnosprawność intelektualna,
- wzorkowa,
- słuchowa
- ruchowa,
- całościowe zaburzenia rozwojowe (Autyzm i Zespół Aspergera,
- Mózgowe Porażenie Dziecięce,
- zespoły wad wrodzonych, dzieci z tzw. grupy ryzyka (np. wcześniaki).
Terapia SI nie ma żadnych ograniczeń wiekowych – można ją stosować już od pierwszych miesięcy życia.